PODRÓŻ PO TOSKAŃSKICH MIASTECZKACH - LUKKA

Świat ma tyle pięknych miejsc, które warto odwiedzić. A Włochy! Są cudowne na każdym kroku. Północ, czyli rejon Jeziora Garda, to jeziora, poprzeplatane górami. Wenecja miasto tysiąca mostów, gondoli i mekka zakochanych, Rzym to doznania z epoki starożytnego cesarstwa. Można tak wymienia w nieskończoność. Zostaniemy przez chwilę w Toskanii. Rejon, który upodobałam sobie szczególnie. Za spokój, za atrakcyjnie położone, niewielkie miasteczka, za pagórki, za rzędy cyprysów, za doznania smakowe. Jeśli chcecie sie zakochać we Włoskim klimacie, to chyba warto zacząć do tego regionu. Zabieram Was do Lukki. 

Będąc w okolicy Pizy, Lukkę wpiszcie sobie na listę miejscowości, gdzie warto zajrzeć.
Jak dojechać z Pizy do Lukki?
Najwygodniej postawić na pociąg. Trenitalia oferuje połączenie miedzy obiema miejscowościami w odstępie czasowym mniej więcej co pół godziny. Za 3,50 euro opłaca się bardzo. Nie trzeba martwic się o miejsce parkingowe, o porysowany lakier, po prostu wsiadasz w regionalny tabor i po 30 minutach jesteś na miejscu. Miasto jest niewielkie, toteż da się pokonać spacerowym tempem na nogach. Stacja kolejowa mieści się w odległości ok.10 minut od centrum, więc nie ma co wybrzydzać. Poza tym samo serce Lukki jest wyłączone z komunikacji miejskiej, trzeba sobie zatem radzić.

Pierwszym, charakterystycznym punktem, na jaki trafiamy podczas zwiedzani, jest kościół San Michelle położony przy placu o tej samej nazwie. Sam obiekt zachwyca bogatą fasadą z przodu, na szczycie której stoi posąg św. Michała Archanioła.

Lukka to miejscowość, gdzie masowa turystyka, jeszcze nie dotarła. Można błądzić po wąskich, urokliwych uliczkach, gdzie panuje przyjemna atmosfera. czuć klimat niewielkiej miejscowości, takiej, typowo-włoskiej. Nie ma coś abc, że grupy turystów, będą skrobać przysłowiowe marchewki, a ustawiona kolejka, zniechęci do zwiedzania największych zabytków. Lukka zachowała jeszcze odrobinę kameralności, której tak trudno się doszukać w innych miastach.

Mijamy kolejny kościół, tym razem San Frediano, który mieści się w północnej części starego miasta. Właściwie, byśmy w ogóle na niego nie zwrócili uwag, bo z boku wygląda niepozornie, ale zatrzymaliśmy się z racji tego, że grupa turystów trzymała wysoko zadartą głowę. Przyglądali się monumentalnej i zachwycającej mozaice z XII wieku, która przedstawia wniebowstąpienie Jezusa. Szkoda, że akurat kościół był zamknięty i nie można było wejść do środka. Później doczytałam, że wnętrze jest zachwycające, a środku znajdują się szczątki dwóch świętych: św. Frediano i św. Zyta.

I tak trafiamy na Piazza dell'Anfiteatro. Położony nieco na uboczy, kiedyś pełnił funkcję amfiteatru, gdzie toczyły sie walki gladiatorów. Z biegiem czasu, a także w wyniku panujących i toczących się wojen, został zniszczony, a jego rola przeminęła. Na pozostałościach po trybunach, mieszkańcy, zaczęli budować kamienice. Spacerując, po zewnętrznej stronie placu, można trafić na perełki, w postaci ostałych fragmentów średniowiecznych cegieł z czasów Cesarstwa Rzymskiego. Piazza dell'Anfiteatro ma eliptyczny kształt (wynika to niejako z dawnej funkcji, jaką pełnił), usiany jest gęsto kawiarniami oraz sklepikami z drobnymi pamiątkami.

Gdzieś tam z daleka, rzuca sie w oczy wieża Torre Guinigi. Szczyt wieńczą drzewa i można się na nią wspiąć, skąd rozpościera się wspaniały widok na okolicę. No to idziemy. Z portfela trzeba wyłuszczyć 4 euro na wejściówkę i pokonać cos ponad 200 stopni.

Wspinamy się na Torre Guinigi, nie jest aż tak źle, choć łapie zadyszkę. Z każdym pokonanym krokiem, ukazuje coraz ciekawszy i ładniejszy widok na panoramę okolicy. Na górze 44,5 metrowej wieży znajduje się mała niespodzianka – ogród, w których zachwycają wspaniałe dęby. Podobno, w czasach średniowiecznych w mieście, było aż 250 kamiennych wież, ostała się ta jedna. Jaka jest historia dębów rosnących na szczycie wieży? Tego nikt nie wie, już na średniowiecznych rycinach pojawia się zadrzewiona budowla. Te, które, porastają dach Torre Guinigi, z całą pewnością nie są tymi, które pamiętają średniowieczne czasy Lukki, ale idea, nadal pozostała i jest kontynuowana. Można się tylko domyślić, że starsze egzemplarze albo nie przetrwały, albo zostały przesadzone w inne miejsce.

Zupełnie na koniec, nieco od niechcenia, bo zmęczeni spacerem, robimy zdjęcie  katedrze San Martino, która pochodzi z XI wieku. Trochę szkoda, bo z zewnątrz, prezentowała się niezwykle efektownie, a my chcieliśmy jeszcze wejść i choć chwile pospacerować po średniowiecznych murach, okalających miasto. Lukka, choć niewielka, ma sporo do zaoferowania. Dobrze było by tu spędzić dwa dni, na spokojne penetrowanie okolicy i zachwycanie sie sielskim klimatem. Cóż począć, może przy kolejnej wizycie w Pizie, odwiedzimy to miasteczko, bez męczącej gonitwy;)

Znacie ten zakątek Włoch? A może byliście gdzieś w okolicy, którą polecacie? Jestem ciekawa, czy Toskania, to wciąż dla Was nie odkryty rejon, a może się pochwalicie, co Was oczarowało? Buziole, ciao:*